mehdi sareminezhad

عشق ما مرز نداشت
دل ما درز نداشت
عشق ما حرف نداشت
دل ما ترس نداشت
عشق ما دلسرد شد
دل ما از سنگ شد
عشق بی مرز کنون
می دهد دل به جنون

الهی به الف تا م مَت قسمت میدهم
آنجا که تردیدی در آن راه نیست
ایمان ایمان آورندگانت
به تو و به صراطت در صلاة
که چه روزی هایی در آن قرار دادی
برای آنان که به تو و به آخرتت ایمان دارند
بدرستی که تو رستگار میکنی، آنانی را که بخواهی

گفتم نَفَسم با نَفَست درگیر است
گفتا که دلم ز عشق او پاگیر است
گفتم بنگر ببین که چشمم خیس است
گفتا که ز چشم دیدنش پیگیر است
گفتم که وجود من به تو آغشته است
گفتا که به روح من جسمش گیر است
عشق است میان گفته هر دوی ما
فرق است میان خوسته من با ما

قلبم ببار

باران که شدى مپرس، این خانه‌ی‌ کیست
سقف حرم و مسجد و میخانه‌ یکیست
باران که شدى، پیاله‌ها را نشمار
جام و قدح و کاسه و پیمانه‌ یکیست

باران که می بارد؛
میشوید
پاک میکند
میبرد

دلت که بارانی شود؛
برای همه،،،،،،ستارالعیوب،،،،،،میشوی

١.گناه دیگران رو میشویی آنجاکه همه از او بد میگویند و تو میگویی من ندیده ام!

٢.خطای دیگران را پاک میکنی آنجاکه همه به او خیره هستند تا عیوبش را بیابند و تو چشمان همه را به خوبیهای گذشته اش معطوف میکنی!

٣.اشتباه دیگران را از یادت میبری آنجاکه همه منتظرند تا به زمین گرم بخورد و تو با گرمی دستش را میگیری تا از زمین بلند شود و از تو نخورد.


حلالم کنید با شما از ستاریت خدا گفتم و خودم عریانم.

باران که شدی...

زندگی میگذرد
بد و خوش باهم
گاهی خوبیم و شاد
گاهی مثل فریاد

زندگی میگذرد
من و تو می مانیم
من و تو می دانیم
که چرا اینجاییم

زندگی میگذرد
به مثال یک نور
گاهی با دلگرمی
گاهی با دلتنگی

زندگی میگذرد
مثل رویای حباب
که دلش می خواهد
برود تا بالا، برسد تا ابر ها

ولی او می ترکد
گاهی در قلب یک دوست
گاهی هم در یک رود
بد و خوش با تو
زندگی میگذرد

مهدی صارمی نژاد

م مثل مرد

الهی تو به محبت، من به اشتباه
تو به عشق، من به گناه
تو به عفو، من به تکرار آن
الهی چگونه سپاسگزارم تو را آنجا که
دیدی گناهانم را و چشم پوشیدی
دیدی رفتارم را و رو برگرداندی
و آنجا که تنها من و تو می دانستیم و تو از حق خود گذشتی
الهی در میان جمعیت تنهایم چون تنهایی تو را به جمع هایم دادم
و بیگانه ام از خود چرا که تو را ز خود رها ساخته ام
کنون به اشک چشمی، به انتظار عفو نشسته ام
به رحمتت چشم دوخته و به رحمانیتت قسم خورده ام
مرا به آب توبه ات پاکیزه نما که آغوشم را تنها برای تو گشوده ام
ای رحم کننده ی مهربان

من چه مدت ها که کج پنداشتم
در درونم خواب غفلتم داشتم
من چه خصلت های زشتی داشتم
در وجود دوستان شک داشتم
من چه فکرهایی ز آنها داشتم
در کمال غفلتم، جهل داشتم
من ز آستینم چه ماری داشتم
در وجودم کینه ها می کاشتم
من به یکباره دلم برداشتم
در درون خویش مرگش داشتم
من زمستان را بهار پنداشتم
در تصور، بیکران گل کاشتم
من به دشمن چشم دوستی داشتم
در درونم بذر خوبی کاشتم
من به یکرنگی نگاهش داشتم
در محبت چیزی کم نگذاشتم
من گذشتم از خودم ای بی خبر
از خودت بگذر، ببین حال دگر

مهدی صارمی نژاد

الهی سپاس تو گویم، که تو قادری
زمین و زمان را به حق خالقی

الهی تو بخشنده هستی،تویی مهربان
تویی حکم فرمای روز جزاء

الهی پرستش برای تو نیک
گدایی و خاری به پیش تو نیک

الهی هدایت بفرما تو ما را کنون
به قرآن و انجیل، کتاب زبور

الهی به لطف و به رحمت ز ما
بگردان تو رو از گنه های ما

الهی شگفتم به خلقت ز توست
شگفتم ز دریای پر مهر توست

چه خوش آفریدی تو انسان خاک
چه نیکو سرشتی تو الزام آن

قسم خورده ای بس به سینای طور
به انجیر و زیتون به دنیای نور

تویی برترین خالق آسمان
تو زیباترین نام هر دو جهان

تو سوگند خورده ای به ایمان راست
به خلقت، به آدم، به حوای پاک

الهی به کردار نیک و به خورشید صبح
فرودم مگردان چو مردان خُرد

مهدی صارمی نژاد

وقتی همه جا ساکت هست
فکر میکنم آرامم
وقتی همه چیز آرام هست
فکرمیکنم تنهام
اما
وقتی تنهام من هستم و یک دالان
ابتدایش من هستم و انتهایش ایمان
زیرا
تاچشم کار میکند در دنیا
غم هست و
غصه هست و
ایذاء

خدایا...
فقط تو هستی پناهگاه من
کاش برسم به ایقان





کمی انسان بودن را تجربه کنیم

مهدی صارمی نژاد