مهدی صارمی نژاد - شعر و دلنوشته ها

جهان

این جهان هم میرود از پیش چشم

چشم بگشائید، بر سودای خشم

این نصیحت نیست، بشنو از برت

کین جهان خُشکد، چو برگان درخت

بذر عالَم را، تو از عالِم بگیر

او ندارد هیچ میلی در ضمیر

او به جز الله ندارد هیچ یار

او نخواهد هیچ یاری، در دیار

نطفه ات را، گر خودت نبوسته ای

از درون خویش، آگاه گشته ای

آنچه از بیرون میلت می کشد

از درونت باید این، دل می کشد

گر خودت را اصلحی سازی کنون

نیک باشد عاقبت، راحت بدون


مهدی صارمی نژاد

تولد

مدتی این آمدن تاخیر شد

مهلتی بایست تا خون، شیر شد

مدتی از بهر آن نیکو سرشت

مهلتی کز خونِ دل باید نوشت

ما نهان بودیم، نبودیم آشکار

ما نبودیم و بودیم در کشتزار

ما گمان بردیم، خود زارع بودیم

ما به بد پنداشتیم خالق موِ ایم

خلقِ آدم خدا از سر گرفت

خلقتش از دیگران را وا گرفت

پس به آدم داد فرمانی دگر

گفت، از تو خلق خواهد شد بشر

تخم را اول خدا در او نهاد

کِشت را آنگاه، به حوا وانهاد

داد پیغامی دگر رب حمید

گفت از نسلت اثر آید پدید

بی اثر نبوَد وجود هر بشر

در جهانی دیگر و کاری دگر

از پدر آید پدید فرزند خاک

گر که باشد نطفه اش از شیر پاک

نسل آدم تا به آنجایی رسد

جنگ هفتاد و دو ملت سر کشد

آدم امروز نِی آن آدم است

کی نشانی از پدر در این من است

ما ز بند ناف مادر رسته ایم

ما به دنیا، بند نافی بسته ایم

ای عجب از آدم اکنون و نیز

ای عجب از عالم دنیای ریز



مهدی صارمی نژاد

مهدی صارمی نژاد

خواب در بیداری

مدتی پیش در پی یک اتفاق
خواب دیدم قلب خود را در فراق
سالها بود فکر میکردم خدا
خوب و بد را در جهان کرده جدا
چشم من بیدار و عقلم خفته بود
قلب من هشیار و نبضم رفته بود
مرده بودم؛ خواب بود بیداریم
بغض بودم؛ اشک بود آزادیم
سالها بر قلب دنیا می گذشت
بارها در ارتباط دوست،شکست
لحظه ای تنها نبودم با خودم
بودم و گویی نبودم با خودم
من گذشتم از خودم،گشتم جدا
عشق را عاشق ندارد ادعا
من کجا و آن همه احساس پاک
پارچه ی اعیان ندارد هیچ چاک
پیله ی انسان، این سان بودن است
اسب را بیند بازهم گوید خر است
در توانم نیست پرواز بلند
در خیالم مرغ جانم می پرد
این کجا و آن پریدنهای ناب
کی عقاب ها میخوردند دانه و آب
من چه می اندیشم و جانان چِرا
فرق شیر و گوسفندان از چَرا
لیک اکنون با خودم تنها شدم
چون ببستم چشم خود بینا شدم
چشم خود را با گهر بینا کنید
چون به خود آئید آن پیدا کنید
چون که شه باشید بر مُلک وجود
دست و پاتان چون غلام اندر سجود
نیز آن پیشانی بالا بلند
در اسارت می برد دنیا به بند
من غلام نفس خود بودم ولی 
عشق تو سرگشته کردم ای ولی
چون که گشتم در خودم حیران و مست
آب از بالا فرود آمد به پست
هر کسی دستی بگیرد در زمین
دستگیرش می کند او را یقین
هر کسی هم آبرو گیرد ز خلق
گفتنش سخت است با الطاف حق
گر به انگشت اشاره بنگریم
یک به سه خوردیم و افسوس می بریم
آنکه انسان نام داشت من نیستم
چونکه در نسیانیم من زیستم
پس بیا پیمان نو با خود کنیم
از گناه دیگران چشم وا کنیم
هر که دزدد چشم خود را از نگاه
او به نزد شاه آید بیگناه
پس خدا را یاد کن هر لحظه ات
چونکه از یادت رود در خاطر اَت


مهدی صارمی نژاد