مهدی صارمی نژاد - شعر و دلنوشته ها

یغما

الهی
در اغمای تو به یغما بردند دلم را،

کنون پرده از چشمانم بگشا،

که صراطت را به سبیلت واگذارده ام

الهی
شب ها بدان امید که تو را خواهم دید می خوابم

چشم هایم را می بندم و دلم را به سویت روانه می سازم

آرام و رها، چون طفل خفته در دامان مادر

و دلگرم،

به فردایی که تو برایم به بهترین شکل رقم خواهی زد

و حالی که تو دگرگون خواهی کرد

نه قائل به جبرت هستم که تلاش خویش را بیهوده انگارم

و نه تکیه به افعال خویش دارم که تو را ز خود بیگانه بدانم

هر چه هست تویی

و تو در من

و من از تو بی خبر

مرا به خود آشنا ساز

که آغاز خداشناسیست،

خودآگاهی.

مهدی صارمی نژاد

چه کسی با من و توست؟ 

زندگی بازی نیست که در آن مهره بچید

زندگی یک هدف است که در آن یار بدید،

که در آن عاشق شد تا به معشوق رسید

زندگی شفاف است

آنچه را میبینی همگی از من و توست

آن همه تاریکی،

آن همه درگیری،

از درون این دو ست.

زندگی نزدیک است

در درون رگ توست

زندگی را به تمام معنا

میشود گفت خدا

می توان گفت که حق

یا که شاید الله

می توان گفت که دوست؛

چه کسی بهتر از اوست!

می توان با لبخند

بوسه ای از گل چید

می توان از آن دور

رخ خورشید بدید

می توان پنجره بود

رو به روی امید

می توان باغچه بود

تا در آن گل روید

می توان باران بود

یا که حتی یک رود

می توان آدم بود،

تا تمام ملکوت

همگی با احساس

سر بذارند به سجود

می توان هر کس بود،

می توان هر چیز شد

تا شود آخر کار

دست هایت پر بار


مهدی صارمی نژاد

گذر عمر

زندگی میگذرد چون برق و باد

حاصلش را مردگان دارند به یاد

وقت ما در این جهان کوته بود

مدت ما بهر آن مهلت بود

مهلت ما از برای بودن است

بودن ما بهر آن پیمودن است

مدت این عمر چون از یاد رفت

مهلتش زایل، پس آرام رفت

ما به راه خویش جاهل گشته ایم

در جهالت غافل از دل گشته ایم

غفلت ما از رخ آن یار بود

دوستی هامان پر از پیکار بود

ما هوس با عشق تزیین میکنیم

آب های شرب را گل میکنیم

تشنه ی آب حیاتیم از ازل

غافل از دنیای خاکیم از ازل

عاقبت این راه هم پایان رسد

آنکه با خود یار داشت آسان رسد


مهدی صارمی نژاد