مهدی صارمی نژاد - شعر و دلنوشته ها

عشق ما مرز نداشت
دل ما درز نداشت
عشق ما حرف نداشت
دل ما ترس نداشت
عشق ما دلسرد شد
دل ما از سنگ شد
عشق بی مرز کنون
می دهد دل به جنون

الهی به الف تا م مَت قسمت میدهم
آنجا که تردیدی در آن راه نیست
ایمان ایمان آورندگانت
به تو و به صراطت در صلاة
که چه روزی هایی در آن قرار دادی
برای آنان که به تو و به آخرتت ایمان دارند
بدرستی که تو رستگار میکنی، آنانی را که بخواهی

گفتم نَفَسم با نَفَست درگیر است
گفتا که دلم ز عشق او پاگیر است
گفتم بنگر ببین که چشمم خیس است
گفتا که ز چشم دیدنش پیگیر است
گفتم که وجود من به تو آغشته است
گفتا که به روح من جسمش گیر است
عشق است میان گفته هر دوی ما
فرق است میان خوسته من با ما

چه زود گذشت از کنارم
داشتم با بوی پیراهنش اُنس میگرفتم
چه زود گذشت از کنارم
داشتم...
پیراهنش چه شد؟ برای شفا میخواستم
چشم های بسیاری به در دوخته شده است
به چله نشسته بودم تا روی ماهش را ببینم
چه زود روز چهلم رسید و چه دیر باز کردم دلم را
ای کاش میدانستم آن پیرمرد خمیده که طلب آب میکند
همان یوسف گمشده دلهای منتظر است
ای کاش آب در دست می رفتم به استقبالش

قلبم ببار

باران که شدى مپرس، این خانه‌ی‌ کیست
سقف حرم و مسجد و میخانه‌ یکیست
باران که شدى، پیاله‌ها را نشمار
جام و قدح و کاسه و پیمانه‌ یکیست

باران که می بارد؛
میشوید
پاک میکند
میبرد

دلت که بارانی شود؛
برای همه،،،،،،ستارالعیوب،،،،،،میشوی

١.گناه دیگران رو میشویی آنجاکه همه از او بد میگویند و تو میگویی من ندیده ام!

٢.خطای دیگران را پاک میکنی آنجاکه همه به او خیره هستند تا عیوبش را بیابند و تو چشمان همه را به خوبیهای گذشته اش معطوف میکنی!

٣.اشتباه دیگران را از یادت میبری آنجاکه همه منتظرند تا به زمین گرم بخورد و تو با گرمی دستش را میگیری تا از زمین بلند شود و از تو نخورد.


حلالم کنید با شما از ستاریت خدا گفتم و خودم عریانم.

باران که شدی...

یادم آمد که شبی خواب تو را میدیدم
با دلی خون شده دنیای تو را میدیدم
همه شب چشم تو را، موی تو را میدیدم
یادم آمد که شب و صبح رساندم اما...
جز خودم هیچ ندیدم، به گمانم که تو را میدیدم

مهدی صارمی نژاد

زندگی میگذرد
بد و خوش باهم
گاهی خوبیم و شاد
گاهی مثل فریاد

زندگی میگذرد
من و تو می مانیم
من و تو می دانیم
که چرا اینجاییم

زندگی میگذرد
به مثال یک نور
گاهی با دلگرمی
گاهی با دلتنگی

زندگی میگذرد
مثل رویای حباب
که دلش می خواهد
برود تا بالا، برسد تا ابر ها

ولی او می ترکد
گاهی در قلب یک دوست
گاهی هم در یک رود
بد و خوش با تو
زندگی میگذرد

مهدی صارمی نژاد

م مثل مرد

الهی تو به محبت، من به اشتباه
تو به عشق، من به گناه
تو به عفو، من به تکرار آن
الهی چگونه سپاسگزارم تو را آنجا که
دیدی گناهانم را و چشم پوشیدی
دیدی رفتارم را و رو برگرداندی
و آنجا که تنها من و تو می دانستیم و تو از حق خود گذشتی
الهی در میان جمعیت تنهایم چون تنهایی تو را به جمع هایم دادم
و بیگانه ام از خود چرا که تو را ز خود رها ساخته ام
کنون به اشک چشمی، به انتظار عفو نشسته ام
به رحمتت چشم دوخته و به رحمانیتت قسم خورده ام
مرا به آب توبه ات پاکیزه نما که آغوشم را تنها برای تو گشوده ام
ای رحم کننده ی مهربان