مهدی صارمی نژاد - شعر و دلنوشته ها

قلبم ببار

باران که شدى مپرس، این خانه‌ی‌ کیست
سقف حرم و مسجد و میخانه‌ یکیست
باران که شدى، پیاله‌ها را نشمار
جام و قدح و کاسه و پیمانه‌ یکیست

باران که می بارد؛
میشوید
پاک میکند
میبرد

دلت که بارانی شود؛
برای همه،،،،،،ستارالعیوب،،،،،،میشوی

١.گناه دیگران رو میشویی آنجاکه همه از او بد میگویند و تو میگویی من ندیده ام!

٢.خطای دیگران را پاک میکنی آنجاکه همه به او خیره هستند تا عیوبش را بیابند و تو چشمان همه را به خوبیهای گذشته اش معطوف میکنی!

٣.اشتباه دیگران را از یادت میبری آنجاکه همه منتظرند تا به زمین گرم بخورد و تو با گرمی دستش را میگیری تا از زمین بلند شود و از تو نخورد.


حلالم کنید با شما از ستاریت خدا گفتم و خودم عریانم.

باران که شدی...

یادم آمد که شبی خواب تو را میدیدم
با دلی خون شده دنیای تو را میدیدم
همه شب چشم تو را، موی تو را میدیدم
یادم آمد که شب و صبح رساندم اما...
جز خودم هیچ ندیدم، به گمانم که تو را میدیدم

مهدی صارمی نژاد

زندگی میگذرد
بد و خوش باهم
گاهی خوبیم و شاد
گاهی مثل فریاد

زندگی میگذرد
من و تو می مانیم
من و تو می دانیم
که چرا اینجاییم

زندگی میگذرد
به مثال یک نور
گاهی با دلگرمی
گاهی با دلتنگی

زندگی میگذرد
مثل رویای حباب
که دلش می خواهد
برود تا بالا، برسد تا ابر ها

ولی او می ترکد
گاهی در قلب یک دوست
گاهی هم در یک رود
بد و خوش با تو
زندگی میگذرد

مهدی صارمی نژاد

م مثل مرد

الهی تو به محبت، من به اشتباه
تو به عشق، من به گناه
تو به عفو، من به تکرار آن
الهی چگونه سپاسگزارم تو را آنجا که
دیدی گناهانم را و چشم پوشیدی
دیدی رفتارم را و رو برگرداندی
و آنجا که تنها من و تو می دانستیم و تو از حق خود گذشتی
الهی در میان جمعیت تنهایم چون تنهایی تو را به جمع هایم دادم
و بیگانه ام از خود چرا که تو را ز خود رها ساخته ام
کنون به اشک چشمی، به انتظار عفو نشسته ام
به رحمتت چشم دوخته و به رحمانیتت قسم خورده ام
مرا به آب توبه ات پاکیزه نما که آغوشم را تنها برای تو گشوده ام
ای رحم کننده ی مهربان

به چه می نگری؟!
فردا را چه می بینی؟!
حواست را جمع کن!
نکند فراموشت شود حال!
اکنون را دریاب
به کجا خواهی رفت؟!
چه خواهی کرد؟!
خود نمی دانی، نه؟!
فردا چیزی نصیبت نخواهد شد
هرچه بود امروز بود که رها ساختی
باور نداری هنوز؟!
گذشته ات را بنگر
چه نصیب داری کنون، هیچ
جز آنچه گذشته خواسته ای تا اکنون
فردا چه می خواهی!
امروزت را دریاب
که تو ادامه حالی، در آینده

من چه مدت ها که کج پنداشتم
در درونم خواب غفلتم داشتم
من چه خصلت های زشتی داشتم
در وجود دوستان شک داشتم
من چه فکرهایی ز آنها داشتم
در کمال غفلتم، جهل داشتم
من ز آستینم چه ماری داشتم
در وجودم کینه ها می کاشتم
من به یکباره دلم برداشتم
در درون خویش مرگش داشتم
من زمستان را بهار پنداشتم
در تصور، بیکران گل کاشتم
من به دشمن چشم دوستی داشتم
در درونم بذر خوبی کاشتم
من به یکرنگی نگاهش داشتم
در محبت چیزی کم نگذاشتم
من گذشتم از خودم ای بی خبر
از خودت بگذر، ببین حال دگر

مهدی صارمی نژاد

چقدر زود گذشت
آنچه دیروز آمدنش طاقت فرسا بود
و شاید دست نیافتنی
انگار امروزِ من
دیروز خیال بود
و فردا.....
امروز پرنده خیال را
دوباره رها خواهم ساخت
اما به کجا خواهد رفت، نمیدانم؟
نکند بر بام همسایه آرزوها نشیند!
یا به هرکجا که خواست سرک کشد؟!
نکند رهایی اش زندانش گردد
واقعیتم را می سازم
تا به بیراه نرود
تا اسیر عقاب توهم نگردد
تا بداند آزادی در مسیر بودن است و 
اسیری بی هدف رفتن

الهی سپاس تو گویم، که تو قادری
زمین و زمان را به حق خالقی

الهی تو بخشنده هستی،تویی مهربان
تویی حکم فرمای روز جزاء

الهی پرستش برای تو نیک
گدایی و خاری به پیش تو نیک

الهی هدایت بفرما تو ما را کنون
به قرآن و انجیل، کتاب زبور

الهی به لطف و به رحمت ز ما
بگردان تو رو از گنه های ما

الهی شگفتم به خلقت ز توست
شگفتم ز دریای پر مهر توست

چه خوش آفریدی تو انسان خاک
چه نیکو سرشتی تو الزام آن

قسم خورده ای بس به سینای طور
به انجیر و زیتون به دنیای نور

تویی برترین خالق آسمان
تو زیباترین نام هر دو جهان

تو سوگند خورده ای به ایمان راست
به خلقت، به آدم، به حوای پاک

الهی به کردار نیک و به خورشید صبح
فرودم مگردان چو مردان خُرد

مهدی صارمی نژاد